Ο αυθεντικός Λιβάγια, χωρίς αντί!

Η ΑΕΚ έχει την τάση να πλάθει ήρωες. Διαχρονικά το κάνει. Για την ακρίβεια όχι μόνο να πλάθει, αλλά και να δημιουργεί. Το δεύτερο είναι πολύ σημαντικό για τον ίδιο τον "ήρωα". Για το παρόν του, αλλά και για το μέλλον του, είτε στην ΑΕΚ είτε κάπου αλλού. Προσέξτε, σημαντικό, όχι απαραίτητα καλό, μπορεί να επιστρέψει και μπούμερανγκ...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Το πρώτο, όμως, αφορά πολύ στην ομάδα. Το να πλάθεις ήρωες, σημαίνει ότι χρειάζεσαι τέτοιους. Να στηρίζεσαι πάνω τους, να τους επικαλείσαι στις δύσκολες, να τους αποθεώνεις στις καλές. Δεν χρειάζεται να αραδιάσουμε ήρωες της ΑΕΚ από το παρελθόν της. Πρόσφατο ή πιο παλιό. Λίγο πολύ όλοι μας τους έχουμε στο μυαλό μας, διότι ήταν τέτοιος ο "βομβαρδισμός" στην εποχή τους ή και αργότερα, που έχουν καρφωθεί σε αυτό.

Μόνο που το ποδόσφαιρο αλλάζει. Οι ήρωες μπορεί να δημιουργούν όμορφες ιστορίες, κυρίως για να τις διηγείσαι, αλλά πλέον δεν είναι εκείνοι που αλλάζουν τη μοίρα των ομάδων. Μπορεί ένας Νεστορίδης, ένας Μαύρος, ένας Ντέμης του παρελθόντος να το έκαναν. Τώρα, ακόμη και αν είναι ο Λιβάγια που κάνει πράματα και θάματα, δεν είναι αρκετός για να "αποφασίσει" για την πορεία μιας ολόκληρης ΑΕΚ.

Η κατάλληλη σεζόν για να το συνειδητοποιήσει αυτό η Ενωση είναι αυτή. Πολύ δύσκολα θα βρει στο μέλλον πιο κατάλληλη. Διότι είναι η σεζόν που έπλασε πολλούς ήρωες μαζεμένους. Από την αρχή της, για την ακρίβεια πριν καν την αρχή της, μέχρι και σήμερα τέσσερις μήνες αργότερα. Αυτό ασφαλώς κάτι σημαίνει για τη διαδρομή της όλο αυτό το διάστημα.

Από τον Τσιγκρίνσκι στον Τσόσιτς, τον Μπακάκη στον Λόπες, τον Λάζαρο στον Μάνταλο, τον Γιόχανσον στον Σιμόες, τον Αραούχο στον Λιβάγια και ποιος ξέρει ίσως σύντομα τον Μπακασέτα στον Κονέ ή τον Ανέστη στον Τσιντώτα. Και πάει λέγοντας. Στην πορεία αυτή κάποιους έχασε, κάποιους κέρδισε, κάποιους ξανακέρδισε και τέλοσπαντων όλοι τους κάποια στιγμή έγιναν "πρώτο θέμα στις ειδήσεις" που λέγανε κάποτε.

Εγιναν οι ήρωες της μιας βραδιάς ή των περισσότερων, όπως έχει συμβεί πια με τον Λιβάγια ή είχε συμεβεί με τον Χριστοδουλόπουλο ή με τον Μάνταλο. Αλλά έστω της μιας βραδιάς. Η ΑΕΚ αν κάτι καταλαβαίνει πλέον σε αυτή τη σεζόν της είναι ότι δεν χρειάζεται να ψάχνει πια για τους αντί... Διότι έχει καταφέρει να δημιουργήσει κι άλλους αυθεντικούς. Γνήσιους!

Ο Λιβάγια, που μέχρι να έρθει ο Αραούχο θα ήταν ο αντι-Αραουχο και αργότερα θα ήταν ο αντι-Μάνταλος για να ξεκουράζεται ο Μάνταλος και που κάποια στιγμή χρειάστηκε να είναι και τα δύο μαζί, διότι ο Αργεντινός τιμωρήθηκε και ο αρχηγός τραυματίστηκε, δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι απλώς ο Λιβάγια.

Ως τέτοιος, ο εαυτός του δηλαδή, κάνει ό,τι κάνει τον τελευταίο καιρό. Το ακόμη καλύτερο νέο είναι ότι η ίδια η ΑΕΚ τον διαχειρίστηκε ως τέτοιον. Οπως συνέβη με τον Μπακασέτα, που στα τελευταία ματς προσφέρει πολλά, κόντρα στον Πλατανιά και ασίστ και γκολ, όχι γιατί μπήκε στη θέση του Μάνταλου. Αλλά γιατί μπήκε στη δική του. Και όχι γιατί θυμίζει τον αρχηγό, αλλά γιατί θυμίζει τον εαυτό του.

Η ΑΕΚ αυτή τη χρονιά θα διεκδικήσει τους στόχους της όχι γιατί έχει τον Λιβάγια, που δεν έχουν οι άλλοι. Αυτό δεν θα ήταν αρκετό, ακόμη και αν υπήρχαν δέκα Λιβάγια, αν αυτοί δεν μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους. Ο ένας, όμως, αν μπορεί να αισθάνεται ότι μπορεί να βάζει στον αγωνιστικό χώρο το αληθινό του πρόσωπο, χωρίς να χρειάζεται να το παίξει κάποιος άλλος, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός. Οπως είναι τώρα ο Κροάτης.

Και μιλώντας για ήρωες και τέτοιες ιστορίες, αυτό που έχει κάνει η ΑΕΚ μέχρι τώρα έχει έναν ηρωισμό μέσα του. Το πιο ιδιαίτερο, πέρα από τις σοβαρές απώλειες, είναι ότι όπως έπαιζε τους αγώνες της με ελάχιστες εξαιρέσεις τύπου Πλατανιά, ήταν σαν να έχει δώσει πέντε ματς μέσα στην εβδομάδα και όχι δύο. Πέντε, όσα πια τής έχουν απομείνει να παίξει, μέχρι το τέλος του 2017. Πέντε σε τρεις εβδομάδες. Βγαίνει το πρόγραμμα και μάλιστα με θετικό πρόσημο, αν αναλογιστεί κανείς τι έχει χρειαστεί να βγάλει μέχρι στιγμής η Ενωση...